Punitan Ng Feelings Ba? Game Ako.

Naglaro kami sa Humanities charades. At dahil bobo ako mag-charades (pagkamalan ba namang ninja ang albularyo), nagmakaawa ako sa prof ko na wag ako isali sa laro. Sa halip ay gawin akong bantay sa mga hayop na manduruga.

Ako na, ako na ang strikto mag-bantay. Kawawa mga binantayan ko, kasi magsalita lang sila or mag-coach, disqualified agad. Pero hindi yun yung point. Yung dragon kong si Nadare buhay nanaman. Bakit? Dalawa kasi sa mga kinaiiritahan ko sa room kasama dun sa grupo na binabantayan ko. Hindi sila nakakatuwa, anduga nila. Na-trashtalk ko tuloy sila ng di oras.

“Tangina, sabi ko talikod diba? Nakaka-stress ka!”

“Ang kulit mo ah, baka gusto mong ipasok kita dito sa sapatos ko? *sabay tanggal ng sapatos sa paa at tutok sa mukha niya*”

Kaya eto, insane mode pa rin ako. Di ako maka-move on.

Back-stabban na ano, game?

Una, kay Lich King.

Sobra-sobra ka rin gumamit ng haptics e no? Akala mo nakakatuwa ka? Akala mo makakakuha ka ng chicks sa ganyan? Hindi, neknek mo gago. Alam mo ba na kahit na westernized na ang mga Filipina ngayon, may porsyento pa rin kaming dalagang Filipina. Gusto pa rin namin i-preserve ang mga katawan namin. At yung pag-upo at pag-hawak mo sa kamay namin, nakaka-invade yun ng personal space namin. Akala mo naman ang gaan mo, gago kasing bigat ka kaya ng sako.

Isa pa, wag kang feeling matalino. Kunwari ka pang magtatanong sa prof para kunwari ang matalino ay nagtatanong, wala namang sense yung tinatanong mo. Halatang hindi ka nakikinig, nababara ka tuloy ng buong row namin. Basag ka siguro nun. Ang lakas din ng loob mo na mang-asar sa mga mas mababa ang grades sa iyo, samantalang sagana ka lang naman sa kopya. User ka.

Pangalawa, para kay Vicki.

Ang kapal din ng mukha mo para sabihin na walang kwenta ang grupo namin. Diyos ka, diyos ka? Mukha ka lang genie, oy. Tignan mo kaya yung mga kagrupo mo, wala kayang kwenta sumayaw. Akala mo may wriggling earthworms sa salawal.

No wonder nomad ka sa room at wala kang friends, tignan mo naman kasi ugali mo. Papansin much? Napagkaitan ka ba ng atensyon ng mga magulang mo? Nakakabadtrip mukha mo. Natatawa na lang ako kapag walang nagrereact sayo kapag nagpapapansin ka. Silent kill, sobrang sarap sa feeling sir. Next time na magpapapansin ka, lalakasan ko pa ang sigaw ko ng “Wala akong pakialam.” Kasi sa totoo lang, wala talaga akong pakialam. Wala akong pakialam sayo, sa crush mo, sa lovelife mo, sa kung ano masasabi mo sa Despicable Me. Wala, mamuti yang mata mo kakahanap ng papansin sayo.

Nung una naman inintindi kita, kasi may kakilala din ako na tulad mo. Pero wala, ang lala mo tsong. Yung kakilala ko na tulad mo mahinhin pa kesa sa akin eh. Kung gusto mo maging babae, maging babae ka umasta. Taklesa mo eh. Baka gusto mong paulanan kita ng power kick. Wala nang mas attention-seeker pa kesa sayo. Eto o, piso. Bili ka ng kausap.

At isa pa, sige ituloy mo lang yang pagbabackstab mo. Isang araw magugulat ka na lang, lalapitan kita, isasako, at bubugbugin. Kayong dalawa ni Lich.

Game. Game na ako. Game na ako sa punitan ng feelings, basagan ng chorva, basagan ng mukha, ubusan ng lahi. Matira manhid. At sigurado ako na first round pa lang talo ka na.